Ο βασικός νόμος στη εθνική μας νομοθεσία είναι ο ν. 3937/2011, οποίος έχει τροποποιήσει πολλές διατάξεις του παλαιού ν. 1650/1986.

Οι εκτεταμένες εφαρμογές της βιοτεχνολογίας στη διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος, ιδίως με την δημιουργία γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (Γ.Τ.Ο.), καλύπτουν ένα διαρκώς αυξανόμενο τμήμα της γεωργικής παραγωγής διεθνώς και συνδέουν την βιοηθική με τον οικολογικό προβληματισμό.

Τα κυριότερα νομοθετικά κείμενα στον τομέα αυτό είναι η Σύμβαση του ΟΗΕ για την βιολογική ποικιλότητα, που ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο με τον ν.2204/1994, και το συνοδευτικό της Πρωτόκολλο για την Βιοασφάλεια, που ενσωματώθηκε στο κοινοτικό και εθνικό δίκαιο με τον Κανονισμό 1946/2003, και αφορά την διασυνοριακή διακίνηση Γ.Τ.Ο.

Στο επίπεδο της Ε.Ε. ενδιαφέρον παρουσιάζουν: η  οδηγία 2001/18 για την σκόπιμη απελευθέρωση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών, που ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο με την Υπουργική Απόφαση 38639/2017 του 2005, και οι συνοδευτικοί της κανονισμοί 1829/2003 για τα τρόφιμα και τις ζωοτροφές που βασίζονται ή περιέχουν Γ.Τ.Ο. και 1830/2003 για την ιχνηλασιμότητα και την σήμανση των προϊόντων αυτών. Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει η Υπουργική Απόφαση ΗΠ/11648/1943 του 2002 που ενσωματώνει στο εθνικό μας δίκαιο την οδηγία 98/81 σχετικά με την περιορισμένη χρήση γενετικά τροποποιημένων μικροοργανισμών.

Eνδιαφέρον τέλος παρουσιάζει η κοινοτική οδηγία 2004/35 η οποία ρυθμίζει τα θέματα ευθύνης για την πρόληψη και αποκατάσταση περιβαλλοντικής ζημίας και πρέπει να ενσωματωθεί στο εθνικό μας δίκαιο μέχρι τις 30 Απριλίου του 2007.